[ณ ปราสาทในสวนอัมพวันของพวกศากยะ ชื่อว่าเวธัญญา แคว้นสักกะ พระจุนทสมณุทเทสได้เข้าพบพระพุทธเจ้าหลังจากที่ได้ทราบข่าวการเสียชีวิตของนิครนถนาฏบุตรที่เมืองปาวา ซึ่งทั้งสองท่านได้คุยกันมาถึงตอนหนึ่งว่า]
พ: จุนทะ เรื่องในอดีต ปัจจุบัน และอนาคตที่ไม่จริง และไม่มีประโยชน์ ตถาคตจะไม่ตอบ เช่นกันกับเรื่องที่แม้จะจริง แต่ไม่มีประโยชน์ ตถาคตก็จะไม่ตอบ แต่ถ้าเป็นเรื่องที่จริงและมีประโยชน์ ตถาคตจะตอบ ด้วยความที่เป็นผู้พูดความจริง อันเป็นประโยชน์ เป็นธรรม และเป็นวินัยปฏิบัติ โดยพูดในเวลาที่เหมาะสม
เป็นผู้ตรัสรู้แจ้งในสิ่งต่างๆแล้ว เป็นผู้แสดงธรรม ซึ่งธรรมที่ได้แสดงไปตั้งแต่ตรัสรู้ถึงปรินิพพานในวันข้างหน้า ย่อมเป็นอย่างที่พูด ไม่มีทางเป็นอย่างอื่น เป็นผู้พูดอย่างไรก็ทำอย่างนั้น และทำอย่างไรก็พูดอย่างนั้น เป็นผู้ที่ไม่มีใครครอบงำได้ เป็นผู้เห็นความจริงแท้ มีอำนาจในโลก ผู้คนจึงเรียกว่าตถาคต.
ที่มา: เรียบเรียงจากพระไตรปิฎก ฉบับมหามกุฏราชวิทยาลัย เล่มที่ 15 (พระสุตตันตปิฎก ทีฆนิกาย ปาฏิกวรรค ภาค 3 เล่ม 1 ปาสาทิกสูตร ข้อ 119), 2559, น.273-275
0 comments: