เหตุที่ทำให้เกิดความปราโมช (ความปลื้มใจ) (จะเขียนว่า ปราโมทย์ ก็ได้)
ถามว่า ก็เหตุนั้นคืออะไร ? ตอบว่า เหตุนั้นคือความเพียร
จริงอยู่ ความเพียรท่านเรียกว่า “ตัวสร้างความปราโมช” เพราะยังปีติ (ความอิ่มใจ) ปราโมช (ความปลื้มใจ) และสุข (ความสบายกายสบายใจ) ที่อิงอาศัยธรรมให้เกิดขึ้น (หมายถึง ความเพียรเป็นเหตุเกื้อกูลให้เกิดปีติปราโมชและสุข)
ดังพระพุทธพจน์ที่ตรัสไว้ว่า “ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ในธรรมวินัยอันเรากล่าวไว้ดีแล้วนี้ ผู้ใดปรารภความเพียร ผู้นั้นย่อมอยู่เป็นสุข” ดังนี้ ฯ
เพราะฉะนั้น ในพระธรรมวินัยที่พระพุทธองค์ตรัสไว้ดีแล้ว ถ้าบุคคลมีความเพียรประพฤติปฏิบัติตามได้ ย่อมเป็นเหตุให้เกิดความปีติปราโมชและสุขแน่นอน เหมือนเราตั้งใจทำความดีอะไรสักอย่างหนึ่ง แล้วทำได้สำเร็จตามที่ตั้งใจไว้ ก็เกิดความปลาบปลื้มใจและสุขใจ แม้นึกถึงเรื่องนั้นในภายหลังอีกก็ยังเกิดความอิ่มใจปลื้มใจและสุขใจในกาลทุกเมื่อ ดังนั้น เพียรสร้างคุณงามความดีไว้เถิด ชีวิตจะได้ไม่อับเฉา และนำมาซึ่งความปลื้มใจสุขใจไปตลอดชีวิต ดังนี้.
สาระธรรมจากอรรถกถาหิริสูตร
พระมหาวัชระ เชยรัมย์ (ติกฺขญาโณ)
24/8/64
0 comments: