พึงรีบละบาปอกุศล เพราะเราอาจจะตายเมื่อไหร่ก็ได้

พึงรีบละบาปอกุศล เพราะเราอาจจะตายเมื่อไหร่ก็ได้

[ณ ที่พักสร้างด้วยอิฐ ใกล้บ้านนาทิกคาม พระพุทธเจ้าได้กล่าวกับเหล่าภิกษุว่า]

พ: ภิกษุในธรรมวินัยพึงพิจารณาให้เห็นว่า เมื่อกลางวันผ่านไป กลางคืนย่างเข้ามา เหตุแห่งความตายของเรามีมากหนอ คือ อาจจะถูกงูกัด แมลงต่อย พลาดหกล้ม อาหารเป็นพิษ เสมหะกำเริบ หรือโดนทำร้าย เราอาจจะตายได้เพราะเหล่านี้ หรือแม้กลางคืนผ่านไป กลางวันย่างเข้ามา เราก็อาจจะตายได้เพราะเหตุเหล่านี้

ดังนั้น จึงควรพิจารณาว่า บาปอกุศลที่เรายังละไม่ได้ ก็พึงพยายามละเสียด้วยสติและสัมปชัญญะ ไม่ท้อถอย เปรียบเหมือนคนที่ผ้าโพกศีรษะหรือศีรษะถูกไฟไหม้ ก็ต้องพยายามดับไฟนั้นเสีย ฉันใดฉันนั้นแล 

ภิกษุทั้งหลายจึงควรพยายามละเสียซึ่งบาปอกุศลต่างๆ ด้วยสติและสัมปชัญญะ ไม่ท้อถอย เมื่อละได้ อันตรายแก่เราที่อาจจะตายตอนกลางคืนหรือกลางวันได้นั้นก็ไม่มี จะเป็นผู้มีปีติและปราโมทย์อยู่ตลอดวันคืน 

การเจริญมรณสติ (การมีสติระลึกถึงความตาย) ถ้าทำให้มาก จะมีประโยชน์มาก จะนำไปสู่การไม่มีความตาย (การดับกิเลส) ในที่สุด 

ที่มา: เรียบเรียงจากพระไตรปิฎก ฉบับมหามกุฏราชวิทยาลัย เล่มที่ 36 (พระสุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย ปัญจก-ฉักกนิบาต ภาค 3 สาราณียาทิวรรค ทุติยมรณัสสติสูตร ข้อ 291), 2559, น.565-567

• Tweet
• Share
• Share
• Share
• Share