ส่วนปุถุชนโดยมากนั้นมักปล่อยสติในทุกอิริยาบถทีเดียวจึงเป็นเหมือนกับคนที่นอนหลับอยู่ เพราะไม่มีธรรมเป็นเครื่องตื่นคือสติ
บุคคลใดมีสติกำกับจิตใจในทุกอิริยาบถ หรือในทุกลมหายใจ หรือในทุกขณะที่อารมณ์ต่างๆ มากระทบทางตา หู จมูก ลิ้น กาย และใจ แล้วดำรงอยู่ในความไม่ประมาท บุคคลนั้นชื่อว่า “ปุถุชนผู้ตื่น” เพราะมีความไพบูลย์แห่งสติเป็นอันมาก
พระผู้มีพระภาคเจ้าจึงตรัสไว้ว่า "บุคคลผู้มีปัญญาดี เมื่อชนทั้งหลายประมาทแล้ว (ตน)ก็ไม่ประมาท เมื่อชนทั้งหลายหลับแล้ว (ตน)ก็ตื่นอยู่โดยมาก จึงละทิ้งบุคคลผู้มีปัญญาทรามไปเสีย ประดุจม้าตัวมีฝีเท้าเร็วละทิ้งม้าตัวหากำลังมิได้ไปฉะนั้น"
เพราะฉะนั้น คนที่มีปัญญา มีสติ ไม่ประมาทในการใช้ชีวิต ย่อมละคือทิ้งคนมีปัญญาทรามไว้ในวัฏฏะ รื้อถอนตนออกจากวัฏฏะไปได้โดยแท้แล ฯ
สาระธรรมจากธรรมบทภาค ๒ (เรื่องภิกษุ ๒ สหาย)
พระมหาวัชระ เชยรัมย์ (ติกฺขญาโณ)
13/6/64
0 comments: