พึงตั้งใจปฏิบัติธรรมให้สูงขึ้นไป

พึงตั้งใจปฏิบัติธรรมให้สูงขึ้นไป

[ณ แคว้นโกศล ระหว่างที่พระพุทธเจ้ากำลังเดินทางพร้อมคณะสงฆ์หมู่ใหญ่ พระพุทธเจ้าได้มองเห็นป่าสาละใหญ่ จึงแวะเข้าไปในป่า และยืนยิ้มเล็กน้อย ณ ที่ตรงนั้น พระอานนท์เห็นเข้าจึงถามว่า]

อ: ภันเต อะไรเป็นเหตุให้ท่านยิ้มหรือ? พระตถาคตย่อมไม่ยิ้มโดยไม่มีเหตุ

พ: อานนท์ ในอดีต ที่แห่งนี้เคยเป็นเมืองที่มั่งคั่งมีผู้คนมากมาย พระพุทธเจ้านามว่ากัสสปะเคยอยู่ในเมืองนี้ มีอุบาสกคนหนึ่งชื่อภเวสีซึ่งเป็นผู้นำคนจำนวนมาก

เวลานั้น ภเวสีคิดขึ้นมาว่า เราเองไม่ได้สมบูรณ์ในศีล คนเหล่านี้ที่ไม่ได้สมบูรณ์ในศีลเหมือนกัน อย่ากระนั้นเลย ตัวเราเองเป็นผู้นำเขา ควรที่จะทำตัวให้ดีกว่าเขา

เมื่อคิดได้เช่นนี้ ภเวสีจึงได้ประกาศกับคนของเขาว่า ตั้งแต่วันนี้ไป เราจะเป็นผู้กระทำศีลให้สมบูรณ์ หลังจากได้ฟังผู้นำประกาศแล้ว ทุกคนต่างเห็นว่าผู้นำของตนตั้งใจจะทำแล้ว เราก็ควรจะทำตามด้วย ทั้งหมดจึงเข้าไปบอกกับภเวสีว่า จะขอเป็นผู้กระทำศีลให้สมบูรณ์เช่นกัน

[หลังจากนั้น ภเวสีก็เริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเองต่อไปมากขึ้นเรื่อยๆ ทั้งประกาศว่าจะเป็นผู้ประพฤติพรหมจรรย์ ไม่เสพเมถุน กินอาหารมื้อเดียว ไม่กินตอนกลางคืน ซึ่งทุกคนก็ตั้งใจปฏิบัติตามต่อมาเช่นกัน]

พ: สุดท้าย ภเวสีได้เข้าไปหาพระพุทธเจ้ากัสสปะแล้วขอบวช ซึ่งเพียรปฏิบัติอยู่ผู้เดียวไม่นานก็บรรลุธรรม ส่วนคนที่เหลือเมื่อเห็นเช่นนั้น จึงขอบวชตาม พร้อมกับบรรลุธรรมในภายหลังด้วยเช่นกัน

อานนท์ เพราะฉะนั้น เธอทั้งหลายพึงตั้งใจว่า เราจะพยายามบำเพ็ญธรรมที่สูงยิ่งขึ้นไปตามลำดับ เพื่อทำให้แจ้งถึงที่สุด

ที่มา: เรียบเรียงจากพระไตรปิฎก ฉบับมหามกุฏราชวิทยาลัย เล่มที่ 36 (พระสุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย ปัญจก-ฉักกนิบาต ภาค 3 อุปาสกวรรค ภเวสิสูตร ข้อ 180), 2559, น.381-385

• Tweet
• Share
• Share
• Share
• Share