เราหยุดแล้ว องคุลิมาล เธอเองก็หยุดเถิด
[ณ แคว้นโกศล ใกล้นครสาวัตถี มีโจรชื่อองคุลิมาล เป็นฆาตกรโหดร้าย ฆ่าคนแล้วตัดนิ้วมือมาร้อยเป็นพวง เช้าวันหนึ่ง ขณะที่พระพุทธเจ้าเสร็จจากบิณฑบาตในตัวเมืองสาวัตถี ก็ได้เดินไปตามทางที่องคุลิมาลซุ่มอยู่ พวกคนเลี้ยงวัวและชาวนาที่เดินมาต่างบอกกับพระพุทธเจ้าว่า]
ค: ท่านสมณะ อย่าเดินไปทางนั้นเลย มีโจรองคุลิมาลอยู่ เป็นฆาตกรโหดร้าย ขนาดมากันเป็นกลุ่มสิบๆคนก็ยังไม่รอด
[พระพุทธเจ้าได้ยินแล้วก็นิ่งและเดินต่อไป แม้จะมีชาวบ้านเตือนอีกสองครั้งหลังจากนั้นก็ตาม สุดท้ายองคุลิมาลได้เห็นพระพุทธเจ้าเดินมาแต่ไกลรูปเดียวก็เกิดความคิดว่า]
อ: น่าแปลก คนเป็นสิบยังไม่รอดมือเรา นี่สมณะผู้เดียว ไม่มีใครมาด้วย คงจะมาข่มเรา น่าจะฆ่าเสียดีกว่า
[เมื่อนั้น องคุลิมาลได้ถือดาบ โล่ และสะพายแล่งธนู หวังจะทำร้ายพระพุทธเจ้าจากข้างหลัง แต่ทำอย่างไรองคุลิมาลก็ตามไม่ทัน องคุลิมาลคิดว่า]
อ: น่าแปลก ที่ผ่านมา จะเป็นช้าง ม้า รถ หรือเนื้อ เราก็วิ่งตามทัน แต่นี่เราวิ่งจนสุดกำลัง กลับตามไม่ทันสมณะที่เดินไปเรื่อยๆซะที
[ขณะนั้น องคุลิมาลจึงหยุดยืนแล้วพูดว่า]
อ: หยุดก่อนสมณะ. พ: เราหยุดแล้ว องคุลิมาล เธอเองก็หยุดเถิด.
อ: สมณะ ท่านกำลังเดินอยู่กลับบอกว่าหยุดแล้ว ผมเองหยุดแล้วแต่ท่านกลับบอกว่ายังไม่หยุด ขอถามหน่อยว่าหยุดแล้วคืออะไร ยังไม่หยุดคืออะไร? พ: เราหยุดทำร้ายเบียดเบียนสรรพสัตว์แล้ว จึงชื่อว่าหยุดแล้วในกาลทุกเมื่อ ส่วนเธอยังทำร้ายเบียดเบียนสัตว์ทั้งหลายอยู่ จึงชื่อว่ายังไม่หยุด
อ: สมณะ ท่านมาถึงป่าใหญ่เพื่อจะสงเคราะห์ผม ผมจะละบาปและฟังธรรมจากท่าน
[พอพูดจบ องคุลิมาลก็ทิ้งดาบและอาวุธลงในเหวลึก และก้มกราบพระพุทธเจ้า ขอบวช ณ ที่นั้น]
พ: เธอจงมาเป็นภิกษุเถิด
[ลำดับนั้น พระพุทธเจ้าได้เดินกลับเชตวันพร้อมกับพระองคุลิมาล ในเวลาต่อมา ประชาชนได้ไปชุมนุมกันที่ประตูด้านในพระราชวังของพระเจ้า ปเสนทิโกศลเพื่อเรียกร้องให้พระองค์กำจัดองคุลิมาล พระองค์จึงออกจากนครสาวัตถีพร้อมขบวนม้าจำนวนมาก เดินทางไปวิหารเชตวันเพื่อเข้าพบพระพุทธเจ้า]
พ: มหาบพิตร พระเจ้าพิมพิสารแห่งมคธทำให้ท่านไม่พอใจหรือ หรือว่าเป็นเจ้าลิจฉวีแห่งเวสาลี หรือราชาอื่น?
ป: หามิได้ท่าน แต่ที่เรามานี่เพราะมีโจรชื่อองคุลิมาล ฆาตกรโหดร้ายอยู่ในแคว้นเรา เราต้องจัดการมันเสีย
พ: ถ้าท่านได้เห็นองคุลิมาลปลงผม นุ่งผ้ากาสายะ (ผ้าย้อมฝาดสำหรับพระ) ออกบวช เว้นจากการฆ่าสัตว์ ลักทรัพย์ พูดเท็จ ฉันอาหารมื้อเดียว ปฏิบัติธรรม ท่านจะทำอย่างไรกับเขา?
ป: เราจะลุกไหว้และดูแลคุ้มครองเขาอย่างเป็นธรรม แต่โจรองคุลิมาลซึ่งเป็นคนใจบาปทุศีลขนาดนั้น จะมาเป็นคนถือศีลได้อย่างไรกัน
[ขณะนั้น พระพุทธเจ้าได้ยกมือขวาชี้ไปที่พระองคุลิมาลซึ่งนั่งอยู่ไม่ไกล]
พ: มหาบพิตร นั่นองคุลิมาล
[เมื่อพระเจ้าปเสนทิโกศลเห็น ก็ตกใจขนลุกหวาดกลัว พระพุทธเจ้าจึงพูดว่า]
พ: ท่านอย่ากลัวไปเลย ไม่มีอะไรที่ท่านต้องกลัว
[หลังจากที่พระเจ้าปเสนทิโกศลตั้งสติได้ก็เข้าไปหาพระองคุลิมาล]
ป: พระคุณเจ้าคือองคุลิมาลหรือ? อ: ใช่ท่าน. ป: พ่อแม่ของท่านชื่ออะไรหรือ? อ: พ่อชื่อคัคคะ แม่ชื่อมันตานี. ป: ขอท่านคัคคะมันตานีบุตรจงเป็นสุขเถิด เราจะถวายจีวรและบิณฑบาต รวมถึงปัจจัยสี่แก่ท่าน. อ: ไม่เป็นไรท่าน อาตมามีไตรจีวรครบอยู่แล้ว
[จากนั้น พระเจ้าปเสนทิโกศลได้พูดกับพระพุทธเจ้าว่า]
ป: น่าอัศจรรย์นัก ท่านฝึกคนที่ใครๆก็ฝึกไม่ได้ ให้สงบได้โดยไม่ต้องใช้กำลังและอาวุธเลย ถ้าอย่างนั้นเราขออนุญาตลากลับก่อน. พ: เชิญท่านเถิด.
ที่มา: เรียบเรียงจากพระไตรปิฎก ฉบับมหามกุฏราชวิทยาลัย เล่มที่ 21 (พระสุตตันตปิฎก มัชฌิมนิกาย มัชฌิมปัณณาสก์ ภาค 2 เล่ม 2 อังคุลิมาลสูตร ข้อ 521), 2559, น.135-142
0 comments: