"อนุปฺปาโท เขมํ" แปลว่า "ธรรมอันไม่มีความเกิดขึ้น เป็นธรรมอันเกษม"
จิตใจน้อมไปในธรรมอันเกษมได้ก็เพราะเกิดความเบื่อหน่าย เอือมระอา ไม่ยินดีอย่างยิ่งในสังขารร่างกายอันมีความเกิดขึ้นในเบื้องต้น แปรเปลี่ยนในท่ามกลาง และความแตกสลายไปในที่สุด แล้ววนเวียนอยู่ในภพภูมิทั้งหลาย
เหมือนกับพญาหงส์ไม่ยินดีในบ่อน้ำครำอันโสโครก แต่กลับยินดียิ่งในสระบัวอันใสสะอาด, เหมือนกับพญาราชสีห์ไม่ยินดีในกรงทอง แต่กลับยินดียิ่งในป่าหิมพานต์, และเหมือนกับพญาช้างฉัททันต์ไม่ยินดีอยู่ในเมืองหลวง แต่กลับยินดียิ่งในป่าชัฎฉะนั้น.
เพราะฉะนั้น แม้ว่าเรายังมีกิเลสคือราคะโทสะและโมหะเป็นต้นอยู่ในจิตสันดานก็ตาม แต่การพิจารณาเห็นสังขารทั้งหลาย โดยความเป็นของน่าเกลียด เป็นของน่ากลัว เป็นของทำใจให้ลุ่มหลงติดอยู่ภพภูมิต่างๆ ต้องเวียนว่ายตายเกิดอยู่ในวัฏสงสาร อันเป็นเหตุนำมาซึ่งความทุกข์อย่างยิ่งตราบนานแสนนาน
การพิจารณาให้เห็นโทษจนเกิดความเบื่อหน่ายในสังขารเท่านั้นที่จะเป็นเหตุให้จิตอยากหลุดพ้นไปจากวัฏสงสาร แล้วจึงหมั่นบำเพ็ญเพียรเพื่อสร้างคุณงามความดีสั่งสมเป็นบุญบารมีไว้ เพื่อจะได้หลุดพ้นจากกิเลสและกองทุกข์ทั้งปวงได้.
สาระธรรมจากวิสุทธิมรรคภาค ๓ (นิพพิทานุปัสนาญาณ)
พระมหาวัชระ เชยรัมย์ (ติกฺขญาโณ)
28/5/64
0 comments: