“ไม่ควรสันโดษในการอบรมกุศลธรรมและความเพียรในกุศลธรรมนั้นก็ไม่ควรท้อถอย”
๑. ความเป็นผู้ไม่สันโดษในธรรมอันเป็นกุศล คือความปรารถนาที่จะให้เจริญยิ่งๆ ขึ้นไปของท่านผู้ยังไม่พอใจด้วยการอบรมกุศลธรรม ที่จริง บุคคลผู้พรั่งพร้อมด้วยความไม่สันโดษในกุศลธรรมนั้น บำเพ็ญศีลแล้วย่อมยังฌานให้เกิดขึ้น, ได้ฌานแล้ว ย่อมเริ่มวิปัสสนา, เริ่มวิปัสสนาแล้ว ยังไม่บรรลุพระอรหัต ย่อมไม่ย่อหย่อนเสียในระหว่างกลาง
๒. ความเป็นผู้ไม่ท้อถอยในการตั้งความเพียร คืออาการที่ยังไม่บรรลุพระอรหัตแล้ว ไม่ท้อถอยในความเพียรที่ริเริ่มขึ้น ด้วยอำนาจชาคริยานุโยค (ชาคริยานุโยค คือการประกอบความเพียรเพื่อจะชำระใจให้หมดจด โดยไม่เห็นแก่นอน) ที่ทำวันคืนหนึ่งให้เป็น ๖ ส่วนที่ท่านกล่าวไว้อย่างนี้ว่า “การทำโดยตั้งใจ การทำติดต่อกัน การทำไม่หยุด การประพฤติไม่ย่อหย่อน ไม่ทอดทิ้งความพอใจ การไม่ทอดธุระ การเสพคุ้น การทำให้มีขึ้น การทำให้มาก ในการเจริญกุศลธรรมทั้งหลาย”
ความสำเร็จจะเกิดขึ้นได้เพราะความเพียรและความเพียรในกุศลธรรมนั้นไม่ควรท้อถอยหรือสันโดษ
สาระธรรมจากสังคีติสูตรและอรรถกถา (ทุกวณฺณนา)
พระมหาวัชระ เชยรัมย์, 17/2/64
0 comments: