"ปลง คือวางลงอย่าแบกมัน" (หลวงปู่ชา สุภทฺโท)
" .. คำที่ว่า "ปลง" นั้นก็คือ "วางลง อย่าไปหอบไว้ อย่าไปหิ้วมันไว้ อย่าไปแบกมันไว้" สังขารคือร่างกายนี้ให้โยมยอมรับเสียว่า "สังขารร่างกายนี้ถึงแม้ว่ามันจะเป็นยังไง ๆ ก็ตามมันเถอะ" เราก็ได้อาศัยสกลร่างกายนี้มาตั้งแต่กำเนิดเกิดขึ้นมาก็พอแล้ว จนถึงเฒ่าชแลแก่ชราบัดนี้
เหมือนเปรียบประหนึ่งว่า "เครื่องใช้ไม้สอยของเราต่าง ๆ ที่อยู่ในบ้าน ซึ่งเราเก็บกำไว้นมนานมาแล้ว" เช่น ถ้วยโถโอจาน บ้านช่องของเรานี้ "เบื้องแรกมันก็สดใสใหม่สะอาดดี เมื่อเราใช้มันมาตลอดกาลนาน บัดนี้สิ่งทั้งหลายนั้นมันก็ทรุดไปโทรมไป" บางวัตถุก็แตกไปบ้าง หายไปบ้าง "ชิ้นที่มันเหลืออยู่นี้ก็แปรไปเปลี่ยนไป ไม่คงที่" มันก็เป็นอย่างนั้น .. "
" .. "การนั่งสมาธิภาวนาอย่ากลัวตาย" มันไม่ตายง่าย ๆ เดี๋ยวนี้ยังไม่ถึงเวลา บุญกุศลที่เราได้บำเพ็ญมาช่วยอุดหนุนไม่ให้เรามีโรคภัยไข้เจ็บอันรุนแรงนับเป็นอานิสงส์อันยิ่งใหญ่ นี่คือว่า "บุญเป็นที่พึ่งของสัตว์ทั้งหลาย"
เมื่อได้ทำบุญ ทำทาน รักษาศีลแล้ว ผลอันนั้นย่อมมีอยู่ในใจ วาจา ร่างกายของเราทุกคน "แต่เป็นของละเอียดอ่อนมองไม่เห็น" ถ้าใจเราสงบตั้งมั่นเป็นสมาธิเมื่อใด ก็จะเห็นผลด้วยตัวเอง .. "
ขอขอบคุณ ที่มา : http://www.dhammathai.org
0 comments: