บุญของผู้มีความเพียรนำพาธุระ
คำว่า “นำพา” หมายถึง เอาใจใส่, เอื้อเฟื้อ, คอยเป็นธุระ.
บุคคลผู้ทำหน้าที่ของตนด้วยความเพียร เอาใจใส่ต่อการงาน มีความเอื้อเฟื้อ และคอยเป็นธุระช่วยเหลือผู้อื่น ย่อมถึงที่สุดแห่งบารมีโดยลำดับ เพราะความเพียรที่ไม่ย่อหย่อน ความเพียรนำธุระไป ย่อมเป็นที่รองรับ คือย่อมเป็นเครื่องนำมาซึ่งพระนิพพานอันเป็นแดนเกษมจากโยคะทั้งหลาย
สมดังคำที่พระขทิรวนิยเรวตเถระประกาศประวัติในอดีตชาติของตนไว้ว่า
“แม่น้ำภาคีรถี ไหลมาจากภูเขาหิมพานต์ ข้าพเจ้าเกิดเป็นนายเรืออยู่ที่ท่าน้ำไม่ราบเรียบ พาคนส่งข้ามฟากจากฝั่งโน้นมาฝั่งนี้
พระสัมมาสัมพุทธเจ้าพระนามว่าปทุมุตตระ ผู้ทรงเป็นผู้นำ ผู้สูงสุดแห่งเทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย พร้อมกับพระขีณาสพ ๑๐๐,๐๐๐ รูป ผู้ได้วสี จักข้ามกระแสแม่น้ำคงคา
ข้าพเจ้าได้นำเรือมาจอดรวมกันไว้จำนวนมาก แล้วจัดประทุนที่นายช่างประกอบอย่างดีไว้บนเรือ ต้อนรับพระสัมมาสัมพุทธเจ้าผู้องอาจกว่านรชน ฯลฯ ข้าพเจ้ามีความเพียรสำหรับนำพาธุระ เป็นความเพียรที่นำมาซึ่งธรรมเป็นแดนเกษมจากโยคะ ดังนี้เป็นต้น
เพราะฉะนั้น บุคคลที่มีความเอื้อเฟื้อคอยเป็นธุระช่วยเหลือผู้อื่น ย่อมเป็นเนื้อนาบุญและย่อมทำที่สุดแห่งทุกข์ได้ สมดังพระบาลีที่มาในขุททกนิกายสุตตนิบาตว่า “วิริเยน ทุกฺขมจฺเจติ” แปลว่า “บุคคลจะล่วงทุกข์ได้ เพราะความเพียร” ดังนี้แล.
สาระธรรมจากขทิรวนิยเรวตเถราปทาน
พระมหาวัชระ เชยรัมย์ (ติกฺขญาโณ)
19/9/64
0 comments: