วินีลชาตกํ - ว่าด้วยการเลือกทำเลผิด
"เอวเมว นูน [1] ราชานํ, เวเทหํ มิถิลคฺคหํ; อสฺสา วหนฺติ อาชญฺญา, ยถา หํสา วินีลกํ ฯ
หงส์ ๒ ตัว พาเราผู้ชื่อว่าวินีลกะไป ฉันใด ม้าอาชาไนยก็พาพระเจ้าวิเทหราชผู้ครองเมืองมิถิลาให้เสด็จไป ฉันนั้นเหมือนกัน."
"วินีล ทุคฺคํ ภชสิ, อภูมึ ตาต เสวสิ; คามนฺตกานิ [2] เสวสฺสุ, เอตํ มาตาลยํ ตวาติ ฯ
แน่ะเจ้าวินีลกะ เจ้ามาคบ มาเสพ ภูเขาอันมิใช่ภูมิภาคทำเลของเจ้าเจ้าจงไปเสพอาศัยสถานที่ใกล้บ้านเถิด นั่นเป็นที่อยู่อาศัยของเจ้าและมารดาของเจ้า."
1) [นุ (ก.)] 2) [คามนฺติกานิ (สี.), คามนฺตรานิ (ก.)]
พระศาสดาเมื่อประทับอยู่ ณ พระวิหารเวฬุวันทรงปรารภพระเทวทัต เอาอย่างพระสุคต ตรัสพระธรรมเทศนานี้ มีคำเริ่มต้นว่า เอวเมว นูน ราชานํ ดังนี้
ความพิสดารมีอยู่ว่า เมื่อพระเทวทัตนอนแสดงท่าทางอย่างพระสุคตแก่พระอัครสาวกทั้งสองผู้มาสู่คยาสีสประเทศพระเถระทั้งสองครั้นแสดงธรรมแล้ว ก็พานิสิตของท่านมายังพระวิหารเวฬุวัน.
พระศาสดาตรัสถามว่า „ดูก่อนสารีบุตร เทวทัตเห็นเธอทั้งสองแล้วได้ทำอย่างไร?“ กราบทูลว่า „ข้าแต่ พระองค์ พระเทวทัตแสดงท่าทางอย่างพระองค์แล้วถึงความพินาศใหญ่.“ พระศาสดาตรัสว่า „ดูก่อนสาริบุตร เทวทัตทำตามอย่างเรา ถึงความพินาศใหญ่มิใช่ในบัดนี้เท่านั้น แม้แต่ก่อนก็ถึงความพินาศ“ เมื่อพระเถระกราบทูลอาราธนา จึงทรงนำเรื่องในอดีตมาตรัสเล่า :-
ในอดีตกาล เมื่อพระเจ้าวิเทหะเสวยราชสมบัติในกรุงมิถิลาแคว้นวิเทหะ พระโพธิสัตว์ถือกำเนิดในพระครรภ์ของพระอัครมเหสีของพระเจ้าวิเทหะนั้น เจริญวัยแล้วจึง ก็ทรงศึกษาศิลปศาสตร์ทุกชนิดในเมืองตักกสิลา เมื่อพระบิดาสวรรคตแล้วจึงทรงดำรงอยู่ในราชสมบัติ.
ในครั้งนั้น พญาหงส์ทองตัวหนึ่งได้อยู่ร่วมกับนางกาในบริเวณที่หาอาหาร. นางกาคลอดลูกออกมาเป็นตัวผู้. มันไม่เหมือนแม่ไม่เหมือนพ่อ. เมื่อเป็นเช่นนั้น จึงได้ตั้งชื่อว่าวินีลกะเพราะมันมีสีค่อนข้างคล้ำ. พญาหงส์ไปหาลูกบ่อย ๆ. อนึ่งพญาหงส์นั้นมีลูกหงส์น้อยอยู่สองตัว. ลูกหงส์น้อยเห็นพ่อมันไปถิ่นมนุษย์บ่อย ๆ จึงถามว่า „พ่อทำไมพ่อจึงไปถิ่นมนุษย์บ่อยนัก?“ พญาหงส์บอกว่า „นี่แน่ะลูก ๆ พ่ออยู่ร่วมกับนางกาตัวหนึ่ง เกิดลูกด้วยกันหนึ่งตัว ชื่อวินีลกะ พ่อไปเยี่ยมมัน.“
ลูกหงส์ถามว่า „ก็พวกนั้นอยู่ถึงไหนเล่าพ่อ?“ พญาหงส์บอกว่า „มันอยู่เหนือยอดตาลต้นหนึ่งในที่โน้น ไม่ไกลจากกรุงมิถิลาแคว้นวิเทหะ“
ลูกหงส์พูดว่า „พวกฉันจักไปพาเขามานะพ่อ.“ พญาหงส์ห้ามว่า „ขึ้นชื่อว่าถิ่นมนุษย์น่ารังเกียจ มีภัยรอบด้าน ลูกอย่าไปกันเลย พ่อจักไปพามาเอง." ลูกหงส์หาเชื่อฟังคำพ่อไม่ จึงพากันไป ณ ที่นั้นตามเครื่องหมายที่พ่อบอก ให้วินีลกะจับเหนือคอนไม้อันหนึ่งแล้วช่วยกันเอาจะงอยปากคาบปลายไม้ บินผ่านมาทางกรุงมิถิลา.
ขณะนั้นพระเจ้ากรุงวิเทหะประทับบนราชรถ ซึ่งเทียมด้วยม้าสินธพขาวสี่ตัวทรงทำประทักษิณพระนคร. วินีลกะเห็นดังนั้นนึกในใจว่า „เราไม่ต่างอะไรกับพระเจ้าวิเทหะ พระเจ้าวิเทหะ ประทับนั่งบนราชรถอันเทียมด้วยม้าสินธพสี่ตัว เสด็จเลียบพระนคร เราก็นั่งไปในรถอันเทียมด้วยหงส์.“ วินีลกะเมื่อกำลังไปทางอากาศกล่าวคาถาแรกว่า :- 2
„ม้าอาชาไนยพาพระเจ้าวิเทหะผู้ครอง เมืองมิถิลาให้เสด็จไป เหมือนหงส์สองตัวพาเรา ผู้ชื่อว่าวินีลกะไปฉะนั้น.“
ในบทเหล่านั้น บทว่า เอวเมว คือเหมือนกันนั่นแหละ. บทว่า นูน เป็นนิบาตลงในปริวิตักกะย่อมเป็นไปในส่วนเดียว. บทว่า เวเทหํ คือเป็นใหญ่ในแคว้นวิเทหะ. บทว่า มิถิลคฺคหํ ได้แก่ ครอบครองเรือนมิถิลา คือบ้านมิถิลา. บทว่า อาชญฺญา ได้แก่ ม้าซึ่งรู้เหตุและมิใช่เหตุ. บทว่า ยถา หํส วินีลกํ ได้แก่ ม้าอาชาไนยพาพระเจ้าวิเทหะไป เหมือนหงส์เหล่านี้พาเรา ผู้ชื่อวินีลกะไป ฉะนั้น.
ลูกหงส์น้อยฟังคำของวินีลกะแล้วก็โกรธแม้ตั้งใจว่า „จักให้มันตกไปเสียในที่นี้“ ก็เกรงจะถูกตำหนิเอาว่า „เมื่อเราทำลงไปอย่างนี้ พ่อของเราจะว่า อย่างไร?“ จึงพามันไปหาพ่อแล้วเล่าให้พ่อฟังถึงกิริยาที่มันกระทำ.
พ่อหงส์โกรธมากตวาดว่า „เจ้าวิเศษกว่า ลูกเราเทียวหรือ ข่มขี่ลูกเราเปรียบลูกเราเหมือนม้าเทียมรถ เจ้าไม่รู้ประมาณตน ที่นี่ไม่ใช่พื้นเพของเจ้า เจ้าจงไปหาแม่เจ้าเถิด“ แล้วกล่าวคาถาที่สอง ว่า :-
„แน่เจ้าวินีลกะ เจ้ามาคบมาเสพภูเขาอันมิใช่ภูมิภาคทำเลของเจ้า เจ้าจงไปเสพอาศัย สถานที่ใกล้บ้านเถิด นั่นเป็นที่อยู่อาศัยของแม่เจ้า.“
ในบทเหล่านั้น บทว่า วินีลกะ เป็นคำเรียกนกวินีลกะ. บทว่า ทุคฺคํ ภชสิ ได้แก่ ท่านคบแต่ซอกเขาอันเป็นที่อยู่ของนกเหล่านี้. บทว่า อภูมึ ตาต เสวสิ ความว่า เจ้าเสพคือเข้าไปอาศัยภูเขาอันมิใช่พื้นเพของเจ้าซึ่งชื่อว่าซอกเขา. บทว่า เอตํ มาตาลยนฺตุวํ ความว่า ที่ทิ้งหยักเยื่อและที่ป่าช้าผีดิบชายบ้านนั่นเป็นที่อยู่คือเป็นเรือน เป็นที่พักของแม่เจ้า เจ้าจงไปในที่นั้นเถิด.
ครั้นพญาหงส์คุกคามวินีลกะอย่างนี้แล้ว ก็สั่งลูกหงส์ว่า „เจ้าจงไปปล่อยมันไว้ที่พื้นเพหยักเยื่อแห่งกรุงมิถิลา.“ ลูกหงส์ได้ทำตามสั่ง.
พระศาสดา ทรงนำพระธรรมเทศนานี้มาแล้วทรงประชุมชาดก. นกวินีลกะในครั้งนั้นได้เป็นเทวทัตในครั้งนี้. ลูกหงส์สองตัวได้เป็นอัครสาวกทั้งสอง. พ่อหงส์ได้เป็นอานนท์. ส่วนพระเจ้าวิเทหะได้เป็นเราตถาคตนี้แล. จบอรรถกถาวีนิลกะชาดกที่ ๑๐, จบทัฬหวรรคที่ ๑
ที่มา : Palipage: Guide to Language - Pali
0 comments: