“รสชาติแห่งชีวิตคือความเสื่อม เพราะชีวิตนี้น้อยนัก”
บางคนเข้าใจว่ารสชาติของชีวิตคือความสุขหรือความทุกข์ยาก แต่ในทางพระพุทธศาสนาท่านแสดงไว้ว่า “บัณฑิตพึงทราบความที่ชีวิตคืออายุนั้นเป็นของน้อยโดยอาการ ๒ อย่าง คือ
๑. ชื่อว่าน้อย เพราะความที่มีชีวิตนั้นเป็นไปกับด้วยรสคือความเสื่อมสิ้นไป
๒. ชื่อว่าน้อย เพราะความที่ชีวิตนั้นประกอบด้วยขณะคือครู่เดียว”
ฝูงโคอันนายโคบาลย่อมต้อนไปฉันใด ชีวิตนี้ก็ฉันนั้นอันชราย่อมต้อนไปสู่สำนักแห่งความตาย
จริงอยู่ เพราะพระบาลีว่า “โย ภิกฺขเว จิรํ ชีวติ, โส วสฺสสตํ อปฺปํ วา ภิยฺโย” แปลว่า “ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย บุคคลใดเป็นอยู่นาน, บุคคลนั้นก็พึงเป็นอยู่ร้อยปี ต่ำกว่าบ้าง เกินกว่าบ้าง” เพราะฉะนั้น ชีวิตจึงชื่อว่าน้อย เพราะความที่ชีวิตนี้เป็นไปกับด้วยรสคือความเสื่อมสิ้นไปนั่นเอง.
สาระธรรมจากอรรถกถาอุปเนยยสูตรที่ ๓ ในเทวตาสังยุต สังยุตตนิกาย สคาถวรรค
พระมหาวัชระ เชยรัมย์ (ติกฺขญาโณ) วัดสามพระยา กรุงเทพ ฯ
20/4/65
0 comments: