รสของความโกรธมีหนึ่งเดียวคือเผาไหม้จิตใจ ดุจสะเดามีรสขมอย่างเดียวฉะนั้น
หน่ออ่อนที่งอกจากเมล็ดสะเดามีใบข้างละหนึ่งใบ โผล่พ้นจากแผ่นดินยังไม่ถึง ๔ นิ้ว ยังมีรสขมเสมอกับยาพิษ ต้นไม้นี้เติบโตขึ้นจักขมสักเพียงไร
ความโกรธที่อยู่ในจิตใจก็เช่นเดียวกัน ทำให้ผิวพรรณเศร้าหมองหน้าตาเหมือนถูกลนไฟ ถ้าถูกกระทบให้แสดงออกมาทางกายหรือทางวาจาแล้วจะดุร้ายหยาบคายขนาดไหน และด้วยอำนาจความโกรธนั้นตายไปแล้วย่อมเกิดในอบายภูมิ
เพราะฉะนั้น ผู้มีความอดทน มีจิตเมตตา มีจิตอ่อนโยน และมีจิตเอื้อเฟื้อในสรรพสัตว์ บุคคลเช่นนี้ย่อมรอดพ้นจากภัยมีนรกเป็นต้นได้
สาระธรรมจากเอกปัณณชาดก
พระมหาวัชระ เชยรัมย์ (ติกฺขญาโณ), 29/4/64
0 comments: